Postac wynalazcy lampy naftowej i pioniera przemyslu naftowego od najmlodszych lat frapowala Autora tej ksiazki, ks. prof. Janusza Krolikowskiego, ktorego mala ojczyzna wiaze sie z mala ojczyzna genialnego odkrywcy, ale takze wspanialego, szlachetnego czlowieka Ignacego Lukasiewicza. "Bardzo dobrze pamietam - pisze Autor - ze w moich rodzinnych stronach niejednokrotnie wspominano - takze moj dziadek to niejednokrotnie robil, zachecajac wnuka do pilnej nauki - iz byl on zwiazany pochodzeniem z nieodlegla od mojej rodzinnej wsi Padwia. () Stawiano go jako przyklad czlowieka, ktory wywodzac sie z bardzo ubogich stron, bedac pozbawiony mozliwosci nauki i systematycznego rozwoju intelektualnego, mogl wiele osiagnac dzieki przyjaciolom rodziny, zyczliwemu wsparciu roznych ludzi, a w koncu wrecz niezwyklej determinacji i konsekwencji osobistej oraz systematycznej i solidnej pracy, stanowiacej podstawe wzrostu osobistego i rozwoju spolecznego".
Dwa fascynujace oblicza wielkiego Polaka kryja sie symbolicznie w tytule tej ksiazki "Wynalazca i darczynca". Autor w odkrywczy sposob naswietla postac swego bohatera, z powodzeniem przekonujac, ze "Lukasiewicz to wszakze nie tylko ropa, nafta i nowe zrodlo swiatla, ale takze ugruntowana postawa chrzescijanska". I to jest niewatpliwe nowatorstwo w spojrzeniu na odkrywce ropy naftowej, ktorego duchowosc wyrastala z glebokiej wiary katolickiej. Autor uwypukla bowiem zwiazki Lukasiewicza z Kosciolem, prezentuje na wskros chrzescijanska motywacje jego poczynan, a takze gleboki, ugruntowany na Slowie Bozym, patriotyzm. Dzieki tej ksiazce poznajemy jakze liczne, a niemal zupelnie nieznane ewangeliczne owoce dobroczynnej dzialalnosci wynalazcy, ktore i dzisiaj moga byc nasladowane.
Ksiazka ta, wydana dla uczczenia Roku Ignacego Lukasiewicza, jest bardzo bogato ilustrowana - zdjeciami archiwalnymi, ale i artystyczna dokumentacja Adama Bujaka - dzieki czemu mozemy odbyc fotograficzna podroz w czasie oraz po miejscach, w ktorych zyl i dzialal genialny wynalazca i darczynca.

Ta ksiazka to reporterska opowiesc o siedemdziesieciu latach Nowej Huty - od 15 czerwca 1949 roku i wbicia lopaty w miejscu budowy pierwszego bloku mieszkalnego az po wygaszenie 23 listopada 2019 roku ostatniego wielkiego pieca w kombinacie metalurgicznym. Leszek Konarski historii Nowej Huty nie dzieli na czas lepszy i gorszy. Pisze o mieszkancach Nowej Huty i pracownikach kombinatu metalurgicznego; zarowno o tych, ktorzy we wczesnych powojennych latach uwierzyli w mozliwosc zbudowania idealnego miasta i miejsca pracy, i temu celowi poswiecili cale swoje zycie, jak i o tych zwalczajacych pozniej wypaczenia socjalizmu, ktorzy tych pierwszych potepili i skazali na zapomnienie. Jedni i drudzy mieli swoje ideologie, ale takie same pragnienia - wszyscy chcieli miec wlasne mieszkania, dobra prace, rodzine i cieszyc sie zyciem w najpiekniejszym z miast, ktore sami dla siebie zbudowali. Marzenie o szczesciu bylo wazniejsze niz polityka. Co z tego raju zostalo? Od prawie pol wieku Leszek Konarski sledzi losy mieszkancow Nowej Huty i pracownikow kombinatu metalurgicznego, piszac o nich w "Dzienniku Polskim", "Polityce", "Zyciu Literackim", "Przegladzie Tygodniowym", teraz w "Przegladzie". Nieodmiennie fascynowaly go i fascynuja nadal zyciorysy tych, ktorzy owladnieci byli idea zbudowania idealnego miasta, zapewniajacego wszystkim szczesliwe zycie. Jako reporter kontaktowal sie z dyrektorami, sekretarzami partii, funkcjonariuszami zwiazkowymi, ale spotykal sie i rozmawial przede wszystkim ze zwyklymi ludzmi - zarowno w ich mieszkaniach, jak i na stanowiskach pracy w hucie, w dzien, a nierzadko podczas nocnych zmian i wydarzen. Do dzis zwierzaja mu sie ze swoich problemow, a rzecz, ktora ich najbardziej boli, jak zauwaza w swej ksiazce, "to wychwalanie tych, ktorzy obalili tu komunizm, a brak szacunku dla tych, ktorzy Nowa Hute zbudowali".